środa, 11 sierpnia 2010

Polish Jazz vol. 75: Prowizorka Jazz Band - Vital


Polish Jazz Vol. 75
Prowizorka Jazz Band
Vital

Polskie Nagrania SX 2752 (1989)

Tomasz Szukalski (ss)
Kazimierz Jonkisz (dr)
Andrzej Jagodziński (pno)
Roman Syrek (pz)

Prowizorka Jazz Band
Stanisław Piotrowski (cb)
Henryk Stefański (g, bjo)
Jerzy Galiński (cl)
Tomasz Sacha (voc, kazoo)
Janusz Kalinowski (g)

Strona 1
1. After You've Gone (Henry Creamer - Turner J. Layton)
2. Ornithology (Charlie Parker)
3. Lover Come Back to Me (Sigmund Romberg - Oscar Hammerstein II)
4. Undecided (Charles Shavers - Leo Robin)

Strona 2
5. It Could Happen to You (Johnny Burke, Jimmy Van Heusen)
6. A Night in Tunisia (Dizzy Gillespie)
7. Slam, Slam Blues
8. Out Of Nowhere (J.W. Green, Edward Heyman)

Jedyna cyfrowa kopia przedostatniej części z serii, zgrana z taśmy... w tle "brzęczący" szum:( ale cóż... Oryginalny winyl też wyjątkowo ciężki do zdobycia. Na allegro nie widziałem jeszcze nigdy, a uwierzcie, że allegro pod kątem PJ inwigiluje dość dokładnie. Sztukę jakiś czas temu widziałem na ebayu z ceną około 100PLN;]

Cieszmy sie zatem tym co mamy...

DOWNLOAD LINK

Za namiar na link podziękowania dla Uwe z Niemiec - Vielen Dank Uwe!

poniedziałek, 9 sierpnia 2010

Polish Jazz vol. 63: Stanisław Sojka - Blublula


Polish Jazz vol. 63
Stanisław Sojka
Blublula

Polskie Nagrania SX 2302 (1981)

Stanisław Sojka - vocal
Wojciech Karolak - piano, leader
Zbigniew Wegehaupt - bass
Czesław Bartkowski - drums


Strona A:
1. I’m just a lucky so and so (D. Ellington – M. David)
2. Oh, What a Beautiful Morning (R. Rodgers – O. Hammerstein II)
3. Satin Doll (D. Ellington – J. Mercer)
4. Blue Monk (T. Monk – S. Sojka)

Strona B:
1. I’ve Known Rivers (G. Bartz – G. Bartz)
2. Doxy (S. Rollins)
3. Naima (J. Coltrane)
4. P.S. (All Blues) (M. Davis)

Cytat z Okładki:
Oto pierwsza płyta Stanisława Sojki zrealizowana w Polskich Nagraniach a druga w karierze wykonawcy. Poprzednią nagrał w grudniu 1978 r., podczas koncertu w Filharmonii Narodowej, dla Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego; znalazły się tam przede wszystkim gospels, śpiewane z własnym fortepianowym akompaniamentem. Objawił się wtedy jako wokalista obdarzony charyzmatem: wchodzi na estradę, uderza dwa akordy na fortepianie i … ma publiczność w ręku. Jak czarny pastor – rządzi emocjami swych wiernych (już mu proponowano występy w murzyńskim kościele baptystów w Stanach…). Ale śpiewanie gospels nie zadowalało Sojki; nie miał jeszcze 20 lat, gdy z “Extra Ballem” próbował swych sił w standardach. Wrócił teraz do nich, a przede wszystkim postanowił zmierzyć się z probierzem jazzowych możliwości każdego muzyka – z bluesem. Pozyskał znakomitego partnera do realizacji tego zamiaru – organistę i pianistę Wojciecha Karolaka, człowieka – który – wie – jak – to – grać: klarownie, po prostu ze swingiem.

Doprawdy mało jest białych wokalistów, ktorzy tak potrafiliby wczuć się w czarną muzykę, jak Sojka. Pewne wyjaśnienie znajdziemy w jego wypowiedzi: “…śpiewać scatem to wspaniałe, ale mnie bardziej fascynuje improwizowanie tekstem. Tekst jest bardzo ważną częścią utworu! Trzeba go tylko dobrze rozumieć, choć są czasem trudności z przetłumaczeniem murzyńskiego slangu. Ale to jest konieczne”. A więc mamy do czynienia z artystą, który nie zadowala się powierzchownym przyswojeniem elementów afroamerykańskiej stylistyki wokalnej. Jednak ani to, ani wielka muzykalność i specyficzne poczucie humoru – nie wyjaśniają wszystkiego. Tajemnica tkwi chyba w tym, że Sojka wierzy słowom i muzyce, które śpiewa. I wierzy w swe posłannictwo:”Wiem, że Lord mnie prowadzi” – powiedział mi kiedyś i nie mam powodu, by wątpić w szczerość tych słów.

Na płycie(której współautorami są, obok Sojki i Karolaka, Czesław Bartkowski i Zbigniew Wegehaupt – laureat nagrody Sekcji Publicystów PSJ za 1980r.) znajdziemy utwory dobrze znane jazzfanom, jak “Satin Doll” Elingtona, “Blue Monk” Theloniousa Monka, czy “Naima” Johna Coltrane’a. Tylko w “Doxy” Sonny Rollinsa i w “All Blues” śpiewa Sojka scatem, w pozostałych postępuje według swej zasady improwizowania. Dwa utwory są przykładami jazzowego humoru: w “Nlue Monk” bawi się wokalista słowem “blue”; pomysł tekstu być może podsunęła mu dowcipna interpretacja utworu Rollinsa “Saint Thomas” (przez Sheile Jordan) na jednym z festiwali w Lublinie. W “Blue Monk” warto ponadto zwrócić uwagę na “monkowskie” solo fortepianu. Pnomatopeiczny “All Blues” znalazł się na płycie inspiracji Karolaka. Zrodzony na gorąco podczas nagrania, jest jakby reportażem z “jam session śmiechu” w studio, szkoda, że tak krótkim. W “Oh, What A beautiful Morning” możemy podziwiać sprawność warsztatową wokalisty, w “I’ve Known Rivers” – soulowy feeling. Natomiast “Naima” zdaje się być zapowiedzią nowych poszukiwań Sojki.

Podczas Międzynarodowych Spotkań Wokalistów Jazzowych w Lublinie w 1979r. Sojka zwierzył się w jednym z wywiadów: “…Od pewnego czasu czuję się tak, jakbym na coś czekał. Jakby w mojej muzyce coś ważnego miało się stać…” Po wysłuchaniu tej płyty wiemy, że właśnie Coś się stało i przeczuwamy, że w przyszłości stanie się Więcej.

Krystian Brodacki

Reżyseria dźwięku: W. Trenkler, J. Słotwińska
Recorded in Warsaw, January 1981

sobota, 7 sierpnia 2010

Świeżutkie Sierpniowe Zakupy

Za jednym podejściem 3 naraz od tego samego sprzedawcy ze słynnego serwisu aukcyjnego... dodam tylko, że to jedne z moich ulubionych z całej serii... Camplot of Six dla mnie jest pieprzoną rewelacją... bo o Urbaniaku mówić nie trzeba - a aranżacja Crazy Girl - Komdy - aah! Sun Ship też bardzo ciekawie... chłopaki Coltrane'a sie nasłuchali i zrobili to po polsku!